Propaganda wizualna jako narzędzie polityki zagranicznej Islamskiej Republiki Iranu w relacjach z Państwem Izrael

Głównym celem poniższego artykułu jest eksplanacja powiązań między rysunkiem satyrycznym jako narzędziem propagandy a wektorami polityki międzynarodowej Islamskiej Republiki Iranu, ze szczególnym uwzględnieniem Państwa Izrael. Przedmiotem opisu wykorzystywanie przez irańskie instytucje kulturowe rysunku satyrycznego w kreowaniu antyizraelskiej i dążenie do jak najszerszej jej widoczności perspektywie międzynarodowej. Propaganda, z uwagi na swój perswazyjny potencjał przekształcający percepcję prowadzący manipulowania zachowaniami, wymaga odpowiednich narzędzi, przy pomocy których uaktywniają się symbole, hasła, słowa kluczowe, by parafrazując Johna Austina – wykreować pożądaną rzeczywistość odpowiedniej narracji. Przyjęto hipotezę, że irańska propaganda wizualna zajmuje istotne miejsce antyizraelskiego dyskursu. W szczegółowych pytaniach badawczych skoncentrowano na: sposobie, jaki Iran obrazów (ikon/symboli) realizuje swoją antyizraelską kampanię; instytucjach konstruujących dyskurs propagandowy; sytuacjach sprzyjających takich dyskursów oraz naturze relacji propagandą innymi działaniami politycznymi wobec Izraela, także USA. Szczegółowej analizie poddano te treści wizualnej, które, zdaniem autora, odnoszą najistotniejszych aspektów irańsko-izraelskich (w kontekście również irańsko-amerykańskich), tym zwłaszcza znaczenia, jakie tej zyskuje polityka pamięci Holokaustu odniesienie współczesnej sytuacji bliskowschodniej, problemu palestyńskiego. procesie empirycznym dokonano analizy wizualnych form dyskursu propagandowego traktowanych kategoriach hybrydycznych struktur multisemiotycznych, części teoretycznej wykorzystano najczęściej stosowane tego typu badaniach klasyczne metody formalne.